เซ็บเดิร์ม (Seborrheic Dermatitis) คืออะไร สาเหตุ อาการ และวิธีรักษา

เซ็บเดิร์ม คือโรคผิวหนังอักเสบเรื้อรังจากเชื้อรามาลาสซีเซียที่ทำให้เกิดผื่นแดงและมีขุยมันบริเวณใบหน้าและศีรษะ ซึ่งสามารถควบคุมอาการได้ด้วยการใช้แชมพูยาที่มีส่วนผสมของคีโตโคนาโซลสัปดาห์ละ 2-3 ครั้งเพื่อลดการอักเสบและควบคุมรังแค

Table of Contents

อาการของโรคเซ็บเดิร์ม และความแตกต่างจากโรคผิวหนังอื่น

อาการและลักษณะเด่นของโรคเซ็บเดิร์ม

อาการเด่นของโรคเซ็บเดิร์มคือมีผื่นแดง มีขุยมันเยิ้ม และอาการคัน ซึ่งมักเกิดขึ้นในบริเวณที่มีต่อมไขมันหนาแน่น

บริเวณที่พบบ่อย ได้แก่:

หนังศีรษะ (ทำให้เกิดรังแค)
ใบหน้า (เช่น ร่องแก้ม คิ้ว ระหว่างคิ้ว และหลังหู)
กลางหน้าอก
ข้อพับต่างๆ (เช่น รักแร้ ขาหนีบ)

ตำแหน่งที่พบบ่อย: หนังศีรษะ ใบหน้า และลำตัว

โรคผิวหนังอักเสบจากไขมัน (Seborrheic Dermatitis) มักพบบริเวณหนังศีรษะ ใบหน้า หน้าอก และตามข้อพับของร่างกาย ซึ่งเป็นบริเวณที่มีต่อมไขมันหนาแน่น

ตำแหน่งที่พบบ่อยที่สุด ได้แก่

หนังศีรษะ: มักแสดงอาการในรูปแบบของรังแค
ใบหน้า: บริเวณที่พบบ่อย ได้แก่ ร่องแก้ม คิ้ว หว่างคิ้ว เปลือกตา และหลังหู
ลำตัว: สามารถพบได้บริเวณกลางหน้าอก
ข้อพับและซอกผิวหนัง: เช่น รักแร้ ขาหนีบ ใต้ราวนม และบริเวณหนวดเคราในผู้ชาย

ความแตกต่างระหว่างเซ็บเดิร์มกับโรคสะเก็ดเงินและผื่นภูมิแพ้

ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเซ็บเดิร์ม โรคสะเก็ดเงิน และผื่นภูมิแพ้คือลักษณะของสะเก็ด ตำแหน่งที่เกิดผื่น และความเกี่ยวข้องกับโรคภูมิแพ้

โรคสะเก็ดเงิน (Psoriasis): มีสะเก็ดที่หนากว่า เป็นแผ่นสีเงิน และมักเกิดบริเวณอื่น ๆ ของร่างกาย เช่น ข้อศอกและหัวเข่า ในขณะที่เซ็บเดิร์มมีสะเก็ดบาง มัน และเป็นสีเหลืองซึ่งจำกัดอยู่เฉพาะบริเวณที่มีต่อมไขมันมาก
ผื่นภูมิแพ้ผิวหนัง (Atopic Dermatitis): ผื่นจะแห้งมากและคันรุนแรง มักเกิดในบริเวณข้อพับแขนและขา และมีความเชื่อมโยงกับประวัติภูมิแพ้อย่างชัดเจน แต่เซ็บเดิร์มจะมีสะเก็ดเป็นมันและไม่เกี่ยวข้องกับโรคภูมิแพ้ในผู้ใหญ่

สาเหตุและปัจจัยกระตุ้นที่ทำให้เกิดเซ็บเดิร์ม

สาเหตุทางการแพทย์ของเซ็บเดิร์มเกิดจากอะไร

สาเหตุทางการแพทย์หลักของโรคเซ็บเดิร์มคือ ปฏิกิริยาการอักเสบของร่างกายต่อเชื้อรามาลาสซีเซีย (Malassezia) ที่เจริญเติบโตมากเกินไปในบริเวณที่มีต่อมไขมันทำงานสูง

สาเหตุนี้เกิดจาก 3 ปัจจัยหลักทำงานร่วมกัน ได้แก่

เชื้อรามาลาสซีเซีย (Malassezia): เป็นเชื้อราที่อาศัยอยู่บนผิวหนังตามปกติ แต่เมื่อมีจำนวนมากเกินไปในบริเวณที่ผิวมัน จะสร้างสารที่ก่อให้เกิดการระคายเคืองและการอักเสบ
การผลิตไขมัน (Sebum) ที่มากเกินไป: ต่อมไขมันที่ทำงานมากเกินไปจะสร้างสภาวะแวดล้อมที่อุดมด้วยไขมัน ซึ่งเอื้อให้เชื้อรามาลาสซีเซียเจริญเติบโตได้ดี
การตอบสนองของระบบภูมิคุ้มกัน: อาการผื่นแดง คัน และตกสะเก็ดไม่ได้เกิดจากเชื้อราโดยตรง แต่เกิดจากระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายที่ตอบสนองต่อเชื้อรามากผิดปกติ

อะไรเป็นปัจจัยกระตุ้นให้อาการเซ็บเดิร์มกำเริบ

ปัจจัยหลักที่กระตุ้นให้อาการเซ็บเดิร์มกำเริบ ได้แก่ ความเครียด การเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมน สภาพอากาศ และการใช้ผลิตภัณฑ์ที่ก่อให้เกิดการระคายเคือง

ปัจจัยกระตุ้นอื่นๆ ที่พบได้บ่อย มีดังนี้:

ความเครียด: ความเครียดทางร่างกายและจิตใจ เช่น จากการทำงาน การสอบ หรือเรื่องส่วนตัว
การเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมน: หรือการเจ็บป่วยเฉียบพลัน
สภาพอากาศ: อากาศที่เย็นและแห้งมักทำให้อาการแย่ลง ในขณะที่ความร้อนและความชื้นจากการมีเหงื่อออกก็สามารถกระตุ้นอาการในบางคนได้เช่นกัน
ผลิตภัณฑ์ที่ก่อให้เกิดการระคายเคือง: เช่น แชมพูที่รุนแรง เครื่องสำอางที่มีน้ำหอม หรือผลิตภัณฑ์ที่มีแอลกอฮอล์เป็นส่วนประกอบ
การเสียดสีหรืออับชื้น: เช่น การสวมหมวกเป็นเวลานาน หรือการเกาผิวหนังแรงๆ

ใครบ้างที่มีความเสี่ยงเป็นโรคเซ็บเดิร์ม

กลุ่มผู้มีความเสี่ยงสูงที่จะเป็นโรคเซ็บเดิร์ม ได้แก่ ทารก, ผู้ใหญ่ช่วงอายุ 30-60 ปี และผู้ที่มีภาวะสุขภาพบางอย่าง โรคนี้พบได้บ่อยและอาจรุนแรงขึ้นในกลุ่มคนเหล่านี้

กลุ่มเสี่ยงเฉพาะเจาะจง ได้แก่:

ผู้ที่มีภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่อง เช่น ผู้ติดเชื้อเอชไอวี (HIV) หรือผู้ที่ใช้ยากดภูมิคุ้มกัน
ผู้ป่วยโรคทางระบบประสาท โดยเฉพาะโรคพาร์กินสัน รวมถึงโรคหลอดเลือดสมอง โรคลมชัก และภาวะซึมเศร้า
ผู้ป่วยโรคผิวหนังอื่น ๆ เช่น โรคสะเก็ดเงิน (Psoriasis) โรคโรซาเชีย (Rosacea) หรือสิว
เพศชาย มีแนวโน้มที่จะเป็นโรคนี้มากกว่าเพศหญิงเล็กน้อย

วิธีรักษาโรคเซ็บเดิร์มมีอะไรบ้าง

วิธีรักษาโรคเซ็บเดิร์มที่สำคัญคือการใช้แชมพูยา ครีมทาเฉพาะที่ และในบางกรณีอาจใช้ยารับประทาน เพื่อควบคุมการอักเสบและลดปริมาณเชื้อรา

วิธีการรักษาโดยทั่วไปแบ่งตามความรุนแรงของอาการได้ดังนี้:

ผลิตภัณฑ์ที่หาซื้อได้เอง (OTC): สำหรับอาการไม่รุนแรง สามารถใช้แชมพูที่มีส่วนผสมของคีโตโคนาโซล (ketoconazole), ซีลีเนียมซัลไฟด์ (selenium sulfide), หรือซิงค์ไพริไธโอน (zinc pyrithione) สัปดาห์ละ 2-3 ครั้ง เพื่อควบคุมรังแคและลดการอักเสบ
ยาใช้ภายนอกตามใบสั่งแพทย์: สำหรับอาการที่รุนแรงขึ้น แพทย์อาจสั่งยาต้านเชื้อราที่แรงขึ้น (เช่น คีโตโคนาโซล 2%), ยาสเตียรอยด์ชนิดทาเพื่อลดการอักเสบอย่างรวดเร็ว (ใช้ในระยะสั้น) หรือยากลุ่มแคลซินูรินอินฮิบิเตอร์ (calcineurin inhibitors) ซึ่งเป็นทางเลือกที่ไม่มีสเตียรอยด์และเหมาะกับผิวบอบบาง เช่น ใบหน้า
ยารับประทาน: ในกรณีที่อาการรุนแรงมากหรือไม่ตอบสนองต่อยาใช้ภายนอก แพทย์อาจพิจารณาให้ยาต้านเชื้อราชนิดรับประทาน เช่น ไอทราโคนาโซล (itraconazole) เพื่อควบคุมอาการจากภายใน

การดูแลตัวเองและยารักษาที่หาซื้อได้เอง (OTC)

การดูแลตัวเองสำหรับโรคเซ็บเดิร์มเบื้องต้นคือ การใช้แชมพูยาที่หาซื้อได้เองร่วมกับการดูแลผิวอย่างอ่อนโยน เพื่อควบคุมอาการและป้องกันการกำเริบ

ยารักษาที่หาซื้อได้เอง (OTC)

โดยทั่วไปจะอยู่ในรูปแบบแชมพูยาสำหรับสระผมสัปดาห์ละ 2-3 ครั้งในช่วงที่มีอาการ และลดเหลือสัปดาห์ละ 1 ครั้งเพื่อควบคุมอาการ ส่วนผสมหลักที่ออกฤทธิ์ ได้แก่

คีโตโคนาโซล (Ketoconazole)
ซิงค์ ไพริไธโอน (Zinc pyrithione)
ซีลีเนียม ซัลไฟด์ (Selenium sulfide)
กรดซาลิไซลิก (Salicylic acid)
โคลทาร์ (Coal tar)

วิธีดูแลตัวเอง

ทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ: ใช้ผลิตภัณฑ์ที่อ่อนโยนและน้ำอุ่น (ไม่ร้อน) เพื่อขจัดความมันและสะเก็ดส่วนเกิน
ให้ความชุ่มชื้น: ทามอยส์เจอไรเซอร์ที่ปราศจากน้ำมันและน้ำหอมหลังล้างหน้า เพื่อช่วยเสริมสร้างเกราะป้องกันผิว
หลีกเลี่ยงการระคายเคือง: งดใช้ผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ สบู่ที่รุนแรง หรือน้ำหอม และห้ามแกะหรือเกาบริเวณที่เป็นผื่น
จัดการความเครียด: ความเครียดเป็นปัจจัยกระตุ้นที่สำคัญ การพักผ่อนให้เพียงพอและออกกำลังกายสามารถช่วยลดความถี่ในการกำเริบของโรคได้

การรักษาโดยแพทย์ผิวหนัง

การรักษาโรคเซ็บเดิร์มโดยแพทย์ผิวหนังประกอบด้วยยาต้านเชื้อราที่ต้องสั่งโดยแพทย์ ยาสเตียรอยด์ชนิดทา ยากลุ่มแคลซินูรินอินฮิบิเตอร์ และในกรณีที่รุนแรงอาจใช้ยารับประทานหรือการฉายแสง แพทย์มักจะเลือกใช้วิธีการรักษาเหล่านี้เพื่อควบคุมการอักเสบที่รุนแรงหรือเมื่อการรักษาเบื้องต้นไม่ได้ผล

วิธีการรักษาโดยแพทย์ผิวหนัง ได้แก่:

ยาต้านเชื้อราชนิดทา (Prescription Antifungals): ยาที่มีความเข้มข้นสูงกว่าที่จำหน่ายทั่วไป เช่น คีโตโคนาโซล (Ketoconazole) 2% หรือ ไซโคลพิรอกซ์ (Ciclopirox) เพื่อยับยั้งเชื้อรามาลาสซีเซีย (Malassezia)
ยาสเตียรอยด์ชนิดทา (Topical Corticosteroids): ใช้เพื่อลดการอักเสบ บวมแดง และอาการคันอย่างรวดเร็วในช่วงที่มีอาการกำเริบ โดยมักใช้ในระยะสั้นๆ (1-3 สัปดาห์) และใช้ชนิดที่มีความแรงต่ำโดยเฉพาะบริเวณใบหน้า เพื่อหลีกเลี่ยงผลข้างเคียง เช่น ผิวบาง
ยากลุ่มแคลซินูรินอินฮิบิเตอร์ (Topical Calcineurin Inhibitors – TCIs): เช่น พิเมโครลิมัส (Pimecrolimus) และ ทาโครลิมัส (Tacrolimus) เป็นทางเลือกที่ใช้แทนสเตียรอยด์ เหมาะสำหรับบริเวณที่ผิวบอบบางอย่างใบหน้า เพราะไม่ทำให้ผิวบาง
ยารับประทาน (Oral Medications): ในกรณีที่อาการรุนแรงมากหรือไม่ตอบสนองต่อยาทา แพทย์อาจพิจารณาให้ยาต้านเชื้อราชนิดรับประทาน เช่น อิทราโคนาโซล (Itraconazole) หรือ ฟลูโคนาโซล (Fluconazole)
การรักษาอื่นๆ: สำหรับผู้ป่วยที่มีอาการเป็นวงกว้างและดื้อต่อการรักษา อาจมีการใช้การฉายแสงอาทิตย์เทียม (Phototherapy) เพื่อช่วยลดการอักเสบของผิวหนัง

เปรียบเทียบข้อดีและข้อจำกัดของแต่ละวิธีรักษา

แต่ละวิธีรักษามีข้อดีและข้อจำกัดที่แตกต่างกันไป ซึ่งแพทย์จะเลือกใช้ตามความรุนแรงของอาการและบริเวณที่เป็น

วิธีรักษา	ข้อดี	ข้อจำกัด
ยาใช้ภายนอกที่หาซื้อได้เอง (OTC)	ปลอดภัยสำหรับการใช้ระยะยาว ผลข้างเคียงน้อย และราคาไม่แพง	อาจมีประสิทธิภาพไม่เพียงพอสำหรับอาการที่รุนแรง
ยาสเตียรอยด์ชนิดทา	บรรเทาอาการคันและรอยแดงได้อย่างรวดเร็ว	ไม่สามารถใช้ต่อเนื่องระยะยาวได้ เพราะอาจทำให้ผิวบาง
ยาในกลุ่ม Calcineurin Inhibitors (TCIs)	มีประสิทธิภาพในการควบคุมอาการระยะยาวและปลอดภัยสำหรับผิวบอบบาง	อาจมีราคาสูงกว่า และอาจทำให้รู้สึกแสบร้อนผิวในช่วงแรก
ยาต้านเชื้อราชนิดรับประทาน	เหมาะสำหรับอาการรุนแรงหรือเป็นวงกว้างที่ไม่ตอบสนองต่อยาทา	อาจมีผลข้างเคียงต่อระบบต่างๆ ของร่างกาย เช่น ตับ

วิธีป้องกันเซ็บเดิร์มกำเริบและการดูแลระยะยาว

การป้องกันเซ็บเดิร์มกำเริบและการดูแลในระยะยาวทำได้โดย การใช้ยาอย่างสม่ำเสมอเพื่อควบคุมอาการควบคู่ไปกับการปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต และการดูแลผิวในชีวิตประจำวันอย่างเหมาะสม

เพื่อให้สามารถควบคุมอาการได้ในระยะยาว ควรปฏิบัติตามแนวทางต่อไปนี้:

การบำรุงรักษา (Maintenance Therapy): ใช้แชมพูหรือครีมยาต้านเชื้อรา เช่น คีโตโคนาโซล (ketoconazole) สัปดาห์ละ 1-2 ครั้งอย่างต่อเนื่อง แม้ในช่วงที่ไม่มีอาการ เพื่อควบคุมเชื้อราและป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ
การปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต:
จัดการความเครียด: ความเครียดเป็นตัวกระตุ้นสำคัญ ควรพักผ่อนให้เพียงพอ ออกกำลังกาย หรือทำสมาธิเพื่อลดความเครียด
หลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้น: สังเกตและหลีกเลี่ยงปัจจัยเฉพาะบุคคล เช่น อากาศที่แห้งและเย็น (อาจใช้เครื่องทำความชื้นช่วย) หรือการเหงื่อออกมากเกินไป
การดูแลผิวและหนังศีรษะ:
ใช้ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดและมอยส์เจอไรเซอร์ที่อ่อนโยน ปราศจากแอลกอฮอล์และน้ำหอม
สระผมอย่างสม่ำเสมอเพื่อลดความมันและสะเก็ดบนหนังศีรษะ
อาหาร: แม้จะยังไม่มีข้อสรุปทางการแพทย์ที่ชัดเจน แต่การรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ เช่น ผัก ผลไม้ และอาหารที่มีโอเมก้า 3 อาจช่วยส่งเสริมสุขภาพผิวโดยรวมได้

การปรับเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และอาหารเพื่อควบคุมอาการ

การปรับเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และอาหารสามารถช่วยควบคุมอาการของโรคเซ็บเดิร์มได้ โดยเน้นที่การจัดการความเครียด การหลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้น และการรับประทานอาหารที่สมดุลเพื่อลดการอักเสบ

การปรับเปลี่ยนไลฟ์สไตล์:

จัดการความเครียด: ความเครียดเป็นตัวกระตุ้นที่สำคัญ การออกกำลังกาย การนอนหลับให้เพียงพอ และการทำสมาธิสามารถช่วยลดความถี่และความรุนแรงของอาการได้
หลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้น: สังเกตและหลีกเลี่ยงปัจจัยที่ทำให้อาการแย่ลง เช่น อากาศที่แห้งและเย็นในฤดูหนาว หรือเหงื่อออกมากในฤดูร้อน
ปรับการดูแลตามฤดูกาล: ในฤดูหนาวอาจใช้เครื่องทำความชื้นและมอยส์เจอไรเซอร์ ส่วนในฤดูร้อนควรรีบอาบน้ำหลังจากเหงื่อออก

การปรับเปลี่ยนอาหาร:

รับประทานอาหารต้านการอักเสบ: เน้นอาหารที่อุดมด้วยโอเมก้า 3 (เช่น ปลาที่มีไขมัน) ผักใบเขียว และผลไม้ ซึ่งอาจช่วยลดการอักเสบของผิวหนัง
หลีกเลี่ยงอาหารที่อาจกระตุ้นอาการ: แม้จะไม่มีหลักฐานชัดเจน แต่ผู้ป่วยบางรายพบว่าอาการแย่ลงเมื่อบริโภคน้ำตาล ผลิตภัณฑ์จากนม แอลกอฮอล์ หรืออาหารรสจัดมากเกินไป
ไม่มี “อาหารสำหรับโรคเซ็บเดิร์ม” โดยเฉพาะ: การปรับเปลี่ยนอาหารเป็นเพียงปัจจัยเสริม ไม่สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้ แต่การรับประทานอาหารที่สมดุลจะช่วยส่งเสริมสุขภาพผิวโดยรวม

ความสำคัญของการปรึกษาแพทย์ผิวหนังเพื่อการดูแลระยะยาว

การปรึกษาแพทย์ผิวหนังมีความสำคัญเพื่อปรับแผนการดูแลรักษาให้เหมาะสมกับแต่ละบุคคล ทำให้สามารถควบคุมอาการในระยะยาวและป้องกันการกำเริบของโรคได้อย่างมีประสิทธิภาพ

แพทย์ผิวหนังจะช่วยวางแผนการดูแลต่อเนื่อง (Maintenance Plan) เช่น แนะนำความถี่ในการใช้แชมพูยาหรือครีมทาเพื่อป้องกันอาการ แม้ในช่วงที่โรคสงบ การติดตามผลกับแพทย์เป็นประจำยังช่วยให้สามารถปรับเปลี่ยนการรักษาได้ทันท่วงทีเมื่ออาการไม่ตอบสนองหรือมีปัจจัยกระตุ้นใหม่ๆ เกิดขึ้น นอกจากนี้ แพทย์ยังสามารถวินิจฉัยแยกโรคอื่นที่คล้ายกันและสั่งยาที่มีประสิทธิภาพสูงขึ้นสำหรับผู้ที่มีอาการรุนแรงได้

ข้อควรระวังและความเข้าใจผิดเกี่ยวกับโรคเซ็บเดิร์ม

พฤติกรรมที่ควรหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้อาการแย่ลง

พฤติกรรมที่ควรหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้อาการแย่ลงคือ การกระทำที่ก่อให้เกิดการระคายเคืองต่อผิวหนัง เช่น การเกา การใช้ผลิตภัณฑ์ที่รุนแรง และการสัมผัสกับสภาพอากาศที่รุนแรง

เพื่อช่วยควบคุมอาการ ควรหลีกเลี่ยงพฤติกรรมต่อไปนี้:

การเกาหรือแกะสะเก็ด: การเกาอาจทำลายเกราะป้องกันผิวหนังและนำไปสู่การติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อนได้
การใช้ผลิตภัณฑ์ที่รุนแรง: ควรหลีกเลี่ยงสบู่ที่มีฤทธิ์รุนแรง ผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์หรือน้ำหอม และสครับขัดผิว
การใช้น้ำร้อน: การล้างหน้าหรือสระผมด้วยน้ำร้อนจัดสามารถเพิ่มการอักเสบและความแห้งของผิวได้ ควรใช้น้ำอุ่นแทน
สุขอนามัยที่ไม่เหมาะสม: การไม่สระผมนานเกินไปอาจทำให้เกิดการสะสมของรังแคและน้ำมันมากขึ้น
สภาพแวดล้อมที่รุนแรง: การสัมผัสกับอากาศที่เย็นและแห้งจัด หรือการขับเหงื่อมากเกินไปภายใต้หมวก อาจทำให้อาการกำเริบได้

ความเชื่อผิดๆ เกี่ยวกับการรักษาเซ็บเดิร์มด้วยตนเอง

ความเชื่อผิดๆ ที่พบบ่อยเกี่ยวกับการรักษาเซ็บเดิร์มด้วยตนเองคือ การใช้วิธีการรักษาตามธรรมชาติที่ไม่ผ่านการพิสูจน์ซึ่งอาจทำให้อาการแย่ลง และความเข้าใจผิดว่าโรคนี้เกิดจากสุขอนามัยที่ไม่ดีหรือสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยอาหารเสริม

ความเชื่อที่ไม่ถูกต้องซึ่งควรหลีกเลี่ยง ได้แก่

การใช้น้ำส้มสายชูหมักแอปเปิ้ล: การนำน้ำส้มสายชูมาใช้กับผิวที่อักเสบอาจทำให้เกิดการระคายเคืองหรือแสบร้อน และไม่ได้ช่วยฟื้นฟูเกราะป้องกันผิว
การขัดผิวอย่างรุนแรง: ความเชื่อที่ว่าเซ็บเดิร์มเกิดจากความสกปรกและสามารถขัดให้ออกไปได้นั้นไม่เป็นความจริง การทำความสะอาดหรือขัดผิวมากเกินไปจะยิ่งทำให้อาการกำเริบ
การรักษาด้วยอาหารเสริมหรือการดีท็อกซ์: แม้ว่าอาหารเพื่อสุขภาพจะช่วยเสริมสร้างระบบภูมิคุ้มกัน แต่ไม่มีวิตามินหรืออาหารเสริมชนิดใดที่สามารถรักษาเซ็บเดิร์มให้หายขาดได้เพียงอย่างเดียว เนื่องจากโรคนี้มีหลายปัจจัยเข้ามาเกี่ยวข้อง

คำถามที่พบบ่อยเกี่ยวกับโรคเซ็บเดิร์ม (FAQ)

โรคเซ็บเดิร์มสามารถรักษาให้หายขาดได้หรือไม่

โรคเซ็บเดิร์มไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่เป็นภาวะเรื้อรังที่สามารถควบคุมอาการได้อย่างมีประสิทธิภาพ

แม้ว่าจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ผู้ป่วยสามารถควบคุมอาการให้อยู่ในภาวะสงบได้เป็นระยะเวลานานด้วยการรักษาที่เหมาะสมและการดูแลตนเองอย่างสม่ำเสมอ เช่น การใช้แชมพูหรือครีมยาเป็นครั้งคราวเพื่อป้องกันการกลับมาของโรค

เซ็บเดิร์มเป็นโรคติดต่อหรือไม่

เซ็บเดิร์มไม่เป็นโรคติดต่อ คุณไม่สามารถรับหรือแพร่ภาวะนี้ให้ผู้อื่นได้ผ่านการสัมผัส เนื่องจากเป็นภาวะของผิวหนังที่เกิดจากปัจจัยภายในของแต่ละบุคคล เช่น ปริมาณน้ำมันบนผิวหนัง จุลินทรีย์ และการตอบสนองของร่างกาย ไม่ใช่การติดเชื้อจากภายนอก

ควรดูแลผิวและเลือกใช้ผลิตภัณฑ์สำหรับเซ็บเดิร์มอย่างไร

การดูแลผิวสำหรับเซ็บเดิร์มคือการทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอเพื่อขจัดความมันและสะเก็ดส่วนเกิน ควบคู่ไปกับการใช้ผลิตภัณฑ์ที่อ่อนโยนเพื่อเสริมสร้างเกราะป้องกันผิว การดูแลผิวและหนังศีรษะอย่างถูกวิธีเป็นสิ่งสำคัญในการควบคุมอาการและป้องกันการกำเริบ

แนวทางการดูแลและเลือกใช้ผลิตภัณฑ์มีดังนี้:

การทำความสะอาด: ใช้น้ำอุ่น (ไม่ร้อนจัด) และผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดที่อ่อนโยน สำหรับหนังศีรษะ การสระผมบ่อยๆ ด้วยแชมพูสูตรอ่อนโยนสลับกับแชมพูยาจะช่วยควบคุมรังแคได้
การให้ความชุ่มชื้น: ทามอยส์เจอไรเซอร์สูตรอ่อนโยนและปราศจากน้ำมัน (oil-free) หลังล้างหน้า เพื่อช่วยฟื้นฟูและเสริมสร้างเกราะป้องกันผิว
การเลือกผลิตภัณฑ์: ควรเลือกผลิตภัณฑ์ที่ระบุว่า “non-comedogenic” (ไม่ก่อให้เกิดการอุดตัน), “hypoallergenic” (สำหรับผิวแพ้ง่าย) และหลีกเลี่ยงส่วนผสมที่อาจก่อให้เกิดการระคายเคือง เช่น แอลกอฮอล์และน้ำหอม
การป้องกันแสงแดด: ใช้ครีมกันแดดชนิดมิเนอรัล (mineral sunscreen) ซึ่งมักจะระคายเคืองน้อยกว่าสำหรับผิวที่เป็นเซ็บเดิร์ม

อาการแบบไหนที่บ่งบอกว่าควรไปพบแพทย์โดยเร็วที่สุด

คุณควรไปพบแพทย์โดยเร็วที่สุดหากมีสัญญาณของการติดเชื้อ เช่น ผิวหนังบริเวณที่เป็นผื่นมีอาการอุ่น แดง หรือเจ็บมากขึ้น รวมถึงเมื่อผื่นลุกลามไปยังบริเวณอื่น ๆ ของร่างกาย หรืออาการไม่ดีขึ้นหลังจากการรักษาเบื้องต้น

อาการอื่น ๆ ที่เป็นสัญญาณเตือนว่าควรปรึกษาแพทย์ ได้แก่:

ผื่นลุกลาม: ผื่นขยายวงกว้างเกินกว่าบริเวณปกติ หรือกระจายไปทั่วร่างกาย
ไม่ตอบสนองต่อการรักษา: อาการไม่ดีขึ้นเลยหลังจากใช้ยาหรือแชมพูที่หาซื้อได้เองอย่างถูกวิธีเป็นเวลา 2-4 สัปดาห์
อาการรุนแรงผิดปกติ: ผื่นมีลักษณะแฉะหรือมีน้ำเหลืองไหลออกมามาก
มีไข้หรือต่อมน้ำเหลืองบวม: ซึ่งอาจเป็นสัญญาณของการติดเชื้อที่รุนแรงขึ้น

References:

Nationaleczema, 2025, nationaleczema.org
Mayo Clinic, 2025, mayoclinic.org
American Academy of Dermatology, 2025, aad.org
Medical News Today, 2025, medicalnewstoday.com
Healthline, 2025, healthline.com
MDPI, 2025, mdpi.com